Wilhelm Kaliński

Wilhelm Kaliński, znany również jako Ksiądz Nikodem Puzyna, był polskim zakonnikiem, kaznodzieją i mówcą, urodzonym 6 marca 1747 roku w Warszawie, a zmarłym 20 stycznia 1789 roku w Wilnie. Od 1782 roku pełnił funkcję profesora teologii moralnej i historii Kościoła w Szkole Głównej Litewskiej. Jego największym wkładem w kulturę polską jest dziennik prowadzony w latach 1787-1788, który dokumentuje życie elit wileńskich w epoce oświecenia.

Życiorys

Kaliński ukończył jezuickie kolegium i w 1762 roku wstąpił do Zgromadzenia Księży Misjonarzy. Śluby zakonne złożył w 1765 roku. Po ukończeniu studiów w seminarium przy kościele Św. Krzyża, otrzymał święcenia kapłańskie w 1772 roku i został profesorem historii Kościoła w warszawskim seminarium duchownym. W 1774 roku osiedlił się na stałe w Wilnie, gdzie pełnił rolę egzaminatora prosynodalnego. Zmarł w 1789 roku w Wilnie.

Twórczość

Kaliński był autorem licznych kazań i mów, w tym:

Mowa… przy rozpoczęciu nauk miana w Seminarium Generalnym Diecezji Wileńskiej, 1775
Kazanie… o zepsuciu krajowych obyczajów, 1776
Kazania miane podczas wielkiego jubileuszu roku 1776, 1776
Mowa o wolności, 1779
Początki historii naturalnej dla dzieci, 1780

Dziennik 1787-1788

W latach 1787-1788 Kaliński prowadził szczegółowy dziennik, w którym dokumentował codzienne wydarzenia oraz opisywał znane postacie wileńskiego życia kulturalnego. Jego zapiski są cennym źródłem dla badaczy tamtego okresu. Dziennik został wydany w 1968 roku, opracowany przez Łukasza Kurdybachę.