Wilcze Gardło
Wilcze Gardło to najmniejsza dzielnica Gliwic, która została włączona do miasta w 1975 roku. Dzielnica, znana z willowego budownictwa, powstała w latach 1937-1941 z inicjatywy niemieckiego architekta Rudolfa Fischera. W okresie tym osiedle nosiło nazwę „Dankopfersiedlung der S.A. – Glaubenstadt” i było przeznaczone głównie dla funkcjonariuszy NSDAP oraz członków SA i SS.
Historia
Osiedle zostało zaprojektowane na terenie podmokłego lasku w Smolnicy. W 1941 roku uzyskało status samodzielnej jednostki administracyjnej. Po II wojnie światowej zamieszkało tu wielu reemigrantów oraz rodziny górnicze. Wilcze Gardło przez wiele lat stanowiło niezależną gminę, a w latach 70. uczestniczyło w krajowych konkursach czystości, co przyczyniło się do rozwoju infrastruktury.
Architektura
Osiedle zostało zaprojektowane na wzór starogermańskiej wioski, z reprezentacyjnym Domem Wspólnoty oraz rynkiem otoczonym budynkami wielorodzinnymi. Typowa zabudowa to dwukondygnacyjne domy wolnostojące, usytuowane na działkach o powierzchni około 1300 m². Pomimo planów rozbudowy, osiedle nie zostało w pełni ukończone.
Inne obiekty
- Ujęcie wody pitnej z pompownią, uruchomione po wojnie.
- Strzelnice oraz planowane kąpielisko w południowej części lasku.
- Boisko, które zostało zalesione pod koniec lat 70. XX wieku.
Podsumowanie
Wilcze Gardło, z bogatą historią i charakterystyczną architekturą, pozostaje ważną częścią Gliwic, łączącą elementy przeszłości z nowoczesnością. Pomimo swojej małej powierzchni, dzielnica ma znaczące walory mieszkalne i społeczne.
