Wilam Horzyca
Wilam Horzyca, właściwie Wilhelm Henryk Hořitza, był polskim reżyserem, dyrektorem teatrów, pisarzem, tłumaczem i krytykiem teatralnym. Urodził się 28 lutego 1889 we Lwowie, a zmarł 2 marca 1959 w Warszawie. Był także posłem na Sejm III kadencji w II RP i współtwórcą Polskiego Teatru Monumentalnego.
Życie i działalność
Horzyca był Czechem z pochodzenia, synem Edwarda. Po ukończeniu matury we Lwowie, studiował na Uniwersytecie Wiedeńskim, gdzie zajmował się germanistyką, filologią klasyczną i historią sztuki. W 1914 roku zaciągnął się do Legionów Polskich, a po wojnie pracował jako nauczyciel oraz w Departamencie Gospodarczym Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1921 roku został kapitanem.
W 1920 roku dołączył do grupy poetyckiej Skamander, a w 1921 roku wraz z Jarosławem Iwaszkiewiczem kierował teatrem eksperymentalnym Elsynor. W latach 1922-1931 wykładał historię dramatu w Państwowej Szkole Dramatycznej, a w 1929 roku został jej dyrektorem. Pracował także jako dyrektor różnych teatrów, w tym:
- Teatr Miejski we Lwowie (1931-1937)
- Teatr Ziemi Pomorskiej w Toruniu (1945-1948)
- Teatr Polski w Poznaniu (1948-1951)
- Teatr Narodowy w Warszawie (1957-1959)
W czasie II wojny światowej działał w Warszawie, gdzie prowadził tajne kursy oraz redagował miesięcznik Nurt. Po wojnie zajmował się organizacją teatrów, a jego dorobek artystyczny obejmował wiele znaczących przedstawień, takich jak:
- Wyzwolenie (1935; 1958)
- Wesele (1947) S. Wyspiańskiego
- Hamlet (1950)
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (dwukrotnie: 1935, 1956)
- Złoty Krzyż Zasługi (1946)
Upamiętnienie
W 1960 roku Teatr Ziemi Pomorskiej w Toruniu został nazwany na cześć Wilama Horzycy.
Przypisy
Horzyca jest uznawany za jednego z najważniejszych reżyserów teatralnych w Polsce, a jego wkład w rozwój kultury teatralnej pozostaje znaczący do dziś.
