Wiktor Rojek
Wiktor Rojek (1 lutego 1926 – 21 czerwca 1979) był polskim inżynierem elektromechanikiem oraz autorem podręczników specjalistycznych. Urodził się w Ząbkach pod Warszawą, w rodzinie robotniczej. W czasie II wojny światowej kształcił się w szkole zawodowej w Starachowicach, gdzie również pracował jako instruktor. Służył w Armii Krajowej.
Wykształcenie i kariera zawodowa
Po wojnie Rojek rozpoczął pracę jako mechanik samochodowy w hucie „Laura” w Siemianowicach Śląskich. W 1947 roku rozpoczął studia na Akademii Górniczej w Krakowie, które ukończył w 1951 roku, zdobywając tytuł magistra inżyniera elektromechanika. W trakcie studiów był młodszym asystentem w I Katedrze Maszynoznawstwa.
Po ukończeniu studiów Rojek pracował w Głównym Instytucie Górnictwa w Katowicach, gdzie awansował na stanowisko adiunkta oraz dyrektora Zakładu Budowy Urządzeń i Aparatury Naukowo-Doświadczalnej. Dodatkowo, nauczał w technikach hutniczych i górniczych. W 1967 roku został członkiem PZPR. Otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Działalność naukowa
Wiktor Rojek był autorem licznych publikacji dotyczących elektrotechniki górniczej, publikowanych w Głównym Instytucie Górnictwa oraz czasopismach fachowych, takich jak „Przegląd Górniczy” i „Wiadomości Górnicze”. Posiadał kilkanaście patentów i opublikował cztery podręczniki dla szkół zawodowych i wyższych:
- Instalacje i urządzenia elektryczne (1956)
- Materiałoznawstwo elektryczne (1956)
- Podstawy elektrotechniki (1956)
- Rysunek zawodowy (1956)
Życie prywatne
Wiktor Rojek był dwukrotnie żonaty, miał troje dzieci: córkę Annę oraz dwóch synów, Adama i Andrzeja. Zmarł 21 czerwca 1979 roku i został pochowany na cmentarzu w Katowicach-Panewnikach.
Bibliografia
- Jerzy Jaros, Wiktor Rojek, w: Polski Słownik Biograficzny, tom XXXI, 1989
