Wierzba zielna (Salix herbacea)
Wierzba zielna, znana również jako wierzba nibyzielna, jest niewielkim gatunkiem rośliny z rodziny wierzbowatych, występującym w Europie i Ameryce Północnej, głównie w obszarach okołobiegunowych. W Polsce można ją znaleźć w Sudetach, Tatrach i na Babiej Górze.
Morfologia
Wierzba zielna to płożąca krzewinka, będąca najmniejszym gatunkiem wierzby. Oto jej podstawowe cechy morfologiczne:
- Pokrój: Niska, płożąca roślina, składająca się z kilku do kilkunastu liści oraz krótkiej łodygi.
- Łodyga: Wysokość kilku centymetrów, płożąca się, z gałązkami osiągającymi zazwyczaj długość od kilku do kilkudziesięciu centymetrów. Łodyga wytrzymuje pod śniegiem przez około 8 miesięcy w roku.
- Liście: Okrągłe lub jajowate, długości do 2 cm, z tępych końcami i słabo karbowanymi brzegami. Liście są żywozielone z wyraźnymi nerwami.
- Kwiaty: Zebrane w kotki, występujące w formach męskich i żeńskich. Kwiaty męskie mają dwa pręciki, a żeńskie nagie słupki. Roślina jest miododajna.
Biologia i ekologia
Wierzba zielna jest rośliną wieloletnią, kwitnącą od lipca do sierpnia, równocześnie z rozwojem liści. Preferuje ocienione i wilgotne miejsca, takie jak wyleżyska w partiach szczytowych gór oraz wilgotne szczeliny skalne. Jest gatunkiem arktyczno-alpejskim i reliktem glacjalnym w Polsce, występującym na wysokościach od 1160 do 2629 m n.p.m. Tworzy mieszańce z innymi gatunkami wierzby.
Podsumowanie
Wierzba zielna to unikalny gatunek rośliny, który odgrywa istotną rolę w ekosystemach górskich. Jej morfologia, biologia oraz preferencje siedliskowe czynią ją interesującym obiektem badań botanicznych.
