Wielki głód w Irlandii (1845-1849)
Wielki głód, który miał miejsce w Irlandii w latach 1845-1849, był tragiczną klęską spowodowaną przez pierwotniaka grzybopodobnego Phytophthora infestans, który zniszczył uprawy ziemniaków. W wyniku tego wydarzenia populacja Irlandii zmniejszyła się o 20%, a kraj opuściło około 2 miliony ludzi.
Przyczyny i skutki głodu
W 1845 roku zaraza ziemniaczana dotarła do Irlandii z USA, niszcząc plony. Rząd brytyjski, odpowiedzialny za Irlandię, nie podjął skutecznych działań, co doprowadziło do narastającej frustracji wśród ludności. Choć zbiory zbóż były obfite, irlandzcy chłopi musieli je sprzedawać, by opłacać wysokie czynsze, co skutkowało brakiem żywności dla wielu rodzin.
W roku 1848 liczba ofiar głodu wzrosła do miliona. Mimo prób zorganizowania powstania przez irlandzką organizację Młoda Irlandia, liderzy zostali aresztowani, a emigrująca ludność szukała schronienia głównie w Ameryce. W latach 1845-1850 z Irlandii wyjechało około miliona ludzi.
Skala tragedii
Ostateczna liczba ofiar Wielkiego głodu szacowana jest na półtora miliona. W ciągu dziesięciu lat ludność Irlandii znacznie spadła – z 9 milionów w 1845 roku do zaledwie 6,5 miliona w 1851 roku. Sytuację pogorszyła reforma agrarna, w ramach której konfiskowano zadłużone grunty, co dodatkowo zwiększało cierpienia ludności.
Wielki głód był nie tylko katastrofą humanitarną, ale także punktem zwrotnym w historii Irlandii, który miał długotrwałe konsekwencje dla społeczeństwa i gospodarki tego kraju.
