Wenus z Willendorfu
Wenus z Willendorfu to figurka z epoki górnego paleolitu o wysokości 11,1 cm, przedstawiająca postać kobiecą. Została odkryta w 1908 roku w Austrii przez robotnika Johanna Verana, a następnie opisana przez Josepha Szombathy’ego jako pochodząca z okresu oryniackiego. Figurkę wyrzeźbiono z kamienia kredowego, który nie występuje w okolicy Willendorfu, i pomalowano czerwoną ochrą. Szacuje się, że powstała około 30 tysięcy lat temu i obecnie znajduje się w Naturhistorisches Museum w Wiedniu.
Pochodzenie figurki
Badania przeprowadzone przez naukowców z Uniwersytetu Wiedeńskiego wskazują na interesujące pochodzenie Wenus. Materiał, z którego została wykonana, to wapień oolitowy, który różni się od lokalnych skał. Analiza tomograficzna figurki wykazała, że jest ona podobna do wapieni z jeziora Garda we Włoszech, a nie do kamieni znajdujących się w pobliżu Willendorfu. Naukowcy sugerują, że kamień mógł przemieścić się w wyniku migracji ludzi wzdłuż rzek, co może świadczyć o mobilności kultury graweckiej.
Kanon piękna
Figurka przedstawia kobiecą postać z wyraźnie uwydatnionymi piersiami, brzuchem i udami. Analizy sugerują, że postać symbolizuje kobiety o masie ciała od 85 do 105 kg przy wzroście 155 cm, co odpowiada wskaźnikowi BMI od 35 do 44 kg/m2. Badania antropologiczne wskazują, że w wielu tradycyjnych społeczeństwach pulchne kobiety są uważane za kanon piękna, a szczególną uwagę zwraca się na otłuszczenie bioder i nóg.
