„`html
Wenera 7
Wenera 7 (ros. Венера-7) to czwarta udana radziecka sonda kosmiczna, która miała na celu badanie Wenus. Była to misja analogiczna do wcześniejszych, takich jak Wenera 4. Sonda ta zawierała lądownik, który z sukcesem wylądował na powierzchni planety.
Przebieg misji
Misja rozpoczęła się 17 sierpnia 1970 roku, gdy sonda o masie 1180 kg została wyniesiona przez rakietę Mołnia 8K78M z kosmodromu Bajkonur w Kazachstanie. Lądowanie miało miejsce 15 grudnia 1970 roku. Podczas wejścia w atmosferę Wenus, lądownik oddzielił się od sondy, osiągając prędkość 11,5 km/s.
W trakcie hamowania aerodynamicznego, które generowało siłę 350 g, prędkość została zredukowana do 0,2 km/s. Gdy ciśnienie zewnętrzne wzrosło do 0,7 atm, spadochron lądownika otworzył się automatycznie. Lądownik osiadł na powierzchni Wenus po 35,5 minutach od wejścia w atmosferę. Nowoczesny układ spadochronowy pozwolił na szybszy przelot w porównaniu do wcześniejszych misji.
Lądownik był przystosowany do ekstremalnych warunków: ciśnienia 18 MPa i temperatury 530°C. Po wylądowaniu, urządzenia pomiarowe działały przez 23 minuty, przekazując dane o temperaturze, która wynosiła między 730 a 747 K, nie zmieniając się w tym czasie. Sygnały z lądownika były 100-krotnie słabsze niż podczas przelotu przez atmosferę.
Pomiar ciśnienia był ograniczony do pewnej wysokości; wartość przy powierzchni szacowano na 90 atm na podstawie wcześniejszych danych. Wenera 7 była pierwszym urządzeniem zbudowanym przez człowieka, które przesyłało informacje po lądowaniu na innej planecie.
Podsumowanie
- Data startu: 17 sierpnia 1970
- Data lądowania: 15 grudnia 1970
- Masa sondy: 1180 kg, lądownika: 455 kg
- Temperatura na powierzchni Wenus: 730-747 K
- Ciśnienie szacowane na 90 atm
Przypisy
- Kategoria: Program Wenera
- Kategoria: Loty kosmiczne w 1970
„`
