Węglik spiekany

Węglik spiekany (widia)

Węglik spiekany, znany również jako widia, to materiał narzędziowy produkowany metodami metalurgii proszkowej. Wytwarzany jest z węglików metali, takich jak wolfram, tytan, tantalu, niob, cyrkon czy chrom.

Charakterystyka

Proces produkcji węglików spiekanych polega na sprasowaniu rozdrobnionych węglików pod wysokim ciśnieniem i temperaturą. Kobalt, czasem nikiel lub wanad, stanowi spoiwo dla tych materiałów. Węgliki spiekane wyróżniają się:

• wysoką odpornością na ścieranie,
• twardością w zakresie 900–1600 HV,
• niższą kruchością w porównaniu do stellitów.

Zachowują swoje właściwości skrawne do temperatury 850 °C.

Zastosowanie

Węgliki spiekane są szeroko stosowane w produkcji narzędzi skrawających, takich jak:

• noże tokarskie,
• wiertła,
• frezarki.

Umożliwiają one znaczne zwiększenie prędkości skrawania i nadają się do obróbki różnych materiałów, w tym porcelany, stali hartowanej i żeliwa białego. Wykorzystywane są również w narzędziach górniczych oraz w przemyśle stomatologicznym.

Trwałość

Jednym z ograniczeń węglików spiekanych jest ich kruchość, co sprawia, że najczęściej wykonuje się z nich niewielkie płytki ostrza, przymocowywane do narzędzi. Metody łączenia płytki z korpusem obejmują:

• lutowanie (trwałe połączenie),
• mechaniczne mocowanie (możliwość wymiany ostrza).

Płytki często pokrywane są warstwami TiC, TiC i Al₂O₃ oraz innymi kombinacjami, co zwiększa ich trwałość.

Nazwy

Nazwa „widia” pochodzi z niemieckiego „wie Diamant” (jak diament). W różnych krajach węgliki spiekane znane są pod różnymi nazwami, takimi jak:

• pobiedit (Rosja),
• seco (Szwecja),
• carboloy (USA),
• prolit (Wielka Brytania),
• Hartmetall (Niemcy).

Narzędzia wykonane w całości z węglików spiekanych oznaczane są skrótem VHM (Vollhartmetall).