„`html
Wacław Plewako
Wacław Plewako (27 maja 1898 – kwiecień 1940) był majorem saperów Wojska Polskiego i ofiarą zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w Gojluszach, w rodzinie szlacheckiej. Ukończył Korpus Kadetów w Połocku oraz Nikołajewską Inżynieryjną Szkołę Wojskową w Sankt Petersburgu. Służył w Armii Imperium Rosyjskiego oraz I Korpusie Polskim pod dowództwem generała Józefa Dowbor-Muśnickiego.
15 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego i brał udział w walkach z bolszewikami w latach 1919-1920. Po zajęciu Wilna przez wojska polskie, służył w Sztabie DOK Grodno, a następnie jako dowódca kompanii w 3 pułku Saperów Wileńskich.
W 1928 roku ożenił się z Kamillą z Pawluciów, mistrzynią Polski w wioślarstwie. W 1934 roku został awansowany na majora i przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, a później do Centrum Wyszkolenia Saperów w Modlinie.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku zorganizował batalion manewrowy. Po bitwie pod Kockiem został ranny i internowany przez Rosjan. Zmarł w wyniku mordu NKWD w Charkowie, gdzie został pochowany. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.
Pośmiertnie awansowany na stopień podpułkownika 5 października 2007 roku.
Awanse służbowe
- Porucznik – 1 czerwca 1919
- Kapitan – 1 lipca 1925
- Major – 28 czerwca 1935
- Podpułkownik – pośmiertnie 5 października 2007
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)
- Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
„`
