Welici w Armii Rzymskiej
Welici (łac. vēlěs) to piechota lekkozbrojna, która działała w czasie wczesnej republiki rzymskiej, wspierając legionowe manipuły. Ich nazwa pochodzi od łacińskiego słowa velox, co oznacza „szybki” lub „zwinny”. W formacji tej znajdowali się najmłodsi i najmniej doświadczeni żołnierze, często zubożali, co wpływało na ich uzbrojenie i rolę na polu bitwy.
Uzbrojenie i organizacja
Welici byli wyposażeni w:
- 5-7 krótkich oszczepów iaculum lub włócznię hasta velitaris długości około 1,2 metra,
- krótkie miecze rzymskie gladius,
- okrągłe tarcze parma o średnicy niespełna 1 metra.
W legionie liczącym 4200 ludzi, welici stanowili około 1200 żołnierzy i byli rozdzielani pomiędzy 30 manipułów. Charakteryzowali się noszeniem skór drapieżników, które miały ich wyróżniać oraz symbolizować ich zwinność. Rzadko używali hełmów.
Rola na polu bitwy
W trakcie walki welici opuszczali swoje manipuły, by wykorzystując luki w szyku, wybiegać przed ciężkozbrojną piechotę. Ich zadaniem było osłabienie przeciwnika za pomocą miotanych pocisków oraz zakłócanie formacji wroga. Po zbliżeniu się do frontu, wycofywali się, pozostawiając pole działania ciężkozbrojnym żołnierzom.
Zmiany w strukturze armii
Formacja welitów zanikła po reformie armii rzymskiej wprowadzanej przez konsula Mariusza, która zmieniła zasady rekrutacji, eliminując znaczenie cenzusu majątkowego.
Bibliografia
- Nigel Rodgers: Rzymska armia. Legiony, wojny, kampanie. Warszawa: Bellona, 2009.
Kategoria: Armia starożytnego Rzymu, Typy piechoty
