Ustawa Zasadnicza Republiki Federalnej Niemiec
Ustawa Zasadnicza Republiki Federalnej Niemiec (niem. Grundgesetz für die Bundesrepublik Deutschland, GG) stanowi podstawowy akt prawny w niemieckim systemie prawnym. Obowiązuje jako konstytucja Niemiec do momentu, gdy naród niemiecki zdecyduje o nowej konstytucji po odzyskaniu wolności i jedności (art. 146). Została obwieszczona 23 maja 1949 r. przez Radę Parlamentarną i weszła w życie 24 maja 1949 r.
Podstawowe zasady
Ustawa Zasadnicza definiuje prawa obywateli (prawa zasadnicze, niem. Grundrechte) oraz prawa człowieka w relacji do władzy państwowej (Staatsgewalt). Określa również organizację państwa oraz jego podstawowe zadania i sposoby działania.
Ustawa składa się z artykułów, które były zmieniane, ale fundamentalne zasady struktury państwa (art. 1, 20 i 79 ust. 3) pozostają niezmienne. Parlament (Bundestag i Bundesrat) ma prawo zmieniać konstytucję, jednak wymagana jest większość 2/3 głosów do wprowadzenia zmian w prawach zasadniczych.
Nadzór i charakter ustawy
Przestrzeganie i interpretacja Ustawy Zasadniczej są nadzorowane przez Federalny Trybunał Konstytucyjny (Bundesverfassungsgericht). Termin „Ustawa Zasadnicza” podkreśla prowizoryczny charakter tej konstytucji, uwarunkowany podziałem Niemiec po II wojnie światowej.
Początkowo Ustawa składała się z preambuły i 146 artykułów. W wyniku nowelizacji dodano 39 nowych artykułów. Mimo zjednoczenia Niemiec w 1990 roku Ustawa Zasadnicza nadal obowiązuje, wprowadzono jedynie stosowne zmiany.
