Ustawa o Brytyjskiej Ameryce Północnej
Ustawa o Brytyjskiej Ameryce Północnej (ang. British North America Act) została uchwalona przez parlament brytyjski w 1867 roku. Stanowi ona kluczowy dokument w historii Kanady, będący podstawą jej Konfederacji.
Znaczenie Ustawy
Ustawa ta ratyfikowała postanowienia konferencji, które miały miejsce w Charlottetown, Quebecu oraz Londynie, a jej głównym celem było ustanowienie Kanady jako federacji. Dzięki niej Kanada zyskała ograniczoną suwerenność, co pozwoliło na większą niezależność w zarządzaniu sprawami wewnętrznymi.
Modyfikacje i wpływ
Ustawa o Brytyjskiej Ameryce Północnej była przedmiotem modyfikacji, w tym najważniejszą z nich było uchwalenie Statutu Westminsterskiego w 1931 roku, który jeszcze bardziej wzmocnił suwerenność Kanady.
- Ratyfikacja konferencji w Charlottetown, Quebecu i Londynie
- Ustanowienie Kanady jako federacji
- Ograniczona suwerenność Kanady
- Modyfikacje, w tym Statut Westminsterski (1931)
Ustawa o Brytyjskiej Ameryce Północnej jest zatem fundamentalnym dokumentem, który odegrał istotną rolę w kształtowaniu nowoczesnej Kanady i jej relacji z Imperium Brytyjskim.
