Urocjon wirginijski
Urocjon wirginijski (Urocyon cinereoargenteus) to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae). Żyje głównie samotnie, z wyjątkiem długoterminowych związków, a jego terytorium jest zaznaczane zapachem. Prowadzi przeważnie nocny tryb życia. Średnia długość życia wynosi około 8 lat, a w niewoli może osiągnąć 15 lat.
Taksonomia
Gatunek został po raz pierwszy opisany przez niemieckiego przyrodnika Johann Christian Daniel von Schreber w 1775 roku. Urocjon wirginijski jest uważany za bazalny członek rodziny psowatych i ma tylko dwóch współczesnych przedstawicieli: U. cinereoargenteus oraz U. littoralis. Rozpoznaje się szesnaście podgatunków tego gatunku.
Etymologia
- Urocyon: „ogon” + „pies”
- cinereoargenteus: „koloru popiołu” + „srebrny”
Zasięg występowania
Urocjon wirginijski występuje głównie w Ameryce Północnej i Południowej, w tym:
- U. c. cinereoargenteus: wschodnie USA
- U. c. borealis: południowo-wschodnia Kanada i USA
- U. c. californicus: południowo-zachodnie USA
- U. c. floridanus: Zatoka Meksykańska
- U. c. venezuelae: Kolumbia i Wenezuela
Morfologia
Urocjon wirginijski ma długość ciała od 54 do 66 cm, a ogon od 28 do 44 cm. Jego futro jest szaro cętkowane, z jaśniejszym podbrzuchem. Posiada duże uszy oraz długi, puszysty ogon. Wzór zębowy to I C P M = 42.
Ekologia i pożywienie
Jest to zwierzę wszystkożerne, które poluje na niewielkie ptaki, myszy i inne gryzonie. Wspinaczka po drzewach pozwala mu na zdobywanie owoców. Urocjon gromadzi zapasy jedzenia w podziemnych schowkach.
Rozmnażanie
Okres rozrodu przypada na sierpień i wrzesień. Ciąża trwa 53–58 dni, a samica rodzi zazwyczaj 3–6 szczeniąt, które są początkowo ślepe i zależne od dorosłych. Opieka nad potomstwem trwa około 5 miesięcy.
Status i ochrona
Urocjon wirginijski nie jest aktualnie zagrożony. Szacowana liczba osobników zabitych w latach 1977-1978 wynosiła około 270 tysięcy. Często bywa mylony z kojotem i bywa łowiony dla futra.
Bibliografia
- J.Ch.D. von Schreber, Die Säugthiere in Abbildungen nach der Natur, mit Beschreibungen, 1775–1778.