„`html
Urban Rokicki
Urban Rokicki (1829 – styczeń 1879) był polskim duchownym katolickim, profesorem oraz zwierzchnikiem Akademii Duchownej w Petersburgu.
Życiorys
Rokicki pochodził z okolic Mińska, gdzie uczęszczał do gimnazjum. W 1846 rozpoczął studia w Seminarium Duchownym w Wilnie, a w 1848 biskup Wacław Żyliński wysłał go na naukę do Cesarskiej Akademii Duchownej w Petersburgu, którą ukończył w 1852, zdobywając tytuł magistra teologii i przyjmując święcenia kapłańskie. Następnie został profesorem historii Kościoła i łaciny w wileńskim Seminarium Duchownym.
W czerwcu 1857 Rokicki otrzymał nominację na kanonika koadiutora kapituły wileńskiej. W 1860 przetłumaczył i wydał Przewodnik dla spowiedników autorstwa J. Gaume’a, dedykując go biskupowi Adamowi Stanisławowi Krasińskiemu, który mianował go swoim kapelanem i kaznodzieją katedralnym.
Po aresztowaniu biskupa Krasińskiego w 1863, Rokicki przeniósł się do archidiecezji mohylewskiej i został osobistym sekretarzem arcybiskupa Żylińskiego. W 1864 objął stanowisko inspektora Akademii Duchownej w Sankt Petersburgu, gdzie sprzeciwiał się polityce rusyfikacji. Wykładał homiletykę, patrologię, historię Kościoła oraz prawo kanoniczne, a w 1875 uzyskał stopień doktora teologii.
W 1876, po śmierci rektora Stacewicza, Rokicki stał się jego następcą i pełnił tę funkcję do listopada 1878. Ostatnie miesiące życia spędził w Kolegium Duchownym w Petersburgu. Pozostawił wiele prac dotyczących historii Kościoła oraz prawa kanonicznego, w tym Apokalipsę białym wierszem. W 1862 wydał także „Skarbczyk chronologiczny historyi polskiej”. Rokicki został odznaczony m.in. Orderem Św. Stanisława oraz Orderem Św. Anny.
Źródła
- Bolesław Kumor, Urban Rokicki [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom XXXI, 1989
Linki zewnętrzne
„`
