Uproszczone pismo chińskie
Uproszczone pismo chińskie (简体字, jiǎntǐzì) jest formą pisma chińskiego stosowaną oficjalnie w Chińskiej Republice Ludowej oraz w Singapurze. System uproszczeń wprowadzono w latach 50. XX wieku, chociaż pierwsze postulaty dotyczące łatwiejszego pisma pojawiły się już pod koniec XIX wieku. Celem reformy było ułatwienie nauki pisma oraz walka z analfabetyzmem.
W ciągu niemal dekady uproszczono około 50% najpopularniejszych znaków, co zostało zaprezentowane w „Ogólnej Standardowej Tabeli Znaków Chińskich” (通用规范汉字表, tōngyòng guīfàn hànzì biǎo) opublikowanej w 1964 roku. Wiele uproszczeń oparto na formach tradycyjnego pisma trawiastego, co czasami prowadziło do zatarcia pierwotnych relacji między znakami. W efekcie różne tradycyjne znaki mogły zostać uproszczone do jednego, co może powodować pomyłki i trudności w czytaniu.
Pismo tradycyjne
Pismo tradycyjne, stosowane przed reformą, wciąż funkcjonuje w Republice Chińskiej (Tajwan), Hongkongu oraz Makau. Można je również spotkać w Chinach kontynentalnych oraz w Japonii, Wietnamie i Korei, zwłaszcza w obiektach historycznych. Zapis tradycyjny uznawany jest za bardziej elegancki i często wykorzystywany w kaligrafii oraz prestiżowych wydawnictwach.
Przykłady uproszczeń
Uproszczenia chińskich znaków wystąpiły również w Japonii po II wojnie światowej, niezależnie od reform w ChRL. Niektóre znaki, jak 学 (uczyć się), są identyczne w obu krajach, podczas gdy inne, takie jak 龍 (smok), zostały uproszczone do 龙 w Chinach, a w Japonii przyjęły formę 竜.
Przykład tekstu w piśmie uproszczonym: 波兰位于欧洲中部，西与德国为邻，南与捷克、斯洛伐克接壤，东邻俄罗斯、立陶宛、白俄罗斯、乌克兰，北濒波罗的海。
Tłumaczenie: Polska położona jest w Europie Środkowej, na zachodzie sąsiaduje z Niemcami, na południu z Czechami i Słowacją, na wschodzie z Rosją, Litwą, Białorusią, Ukrainą, a od północy przylega do Morza Bałtyckiego.
