Ulica Freta w Warszawie
Ulica Freta znajduje się na Nowym Mieście w Warszawie, łącząc ulicę Nowomiejską z Zakroczymską, Franciszkańską i Kościelną. Jej nazwa w średniowiecznej łacinie oznaczała błotniste bezdroże i odnosiła się do drogi prowadzącej ze Starej Warszawy do Zakroczymia.
Historia
Ulica Freta, wraz z Nowomiejską i Zakroczymską, była częścią traktu wzdłuż Wisły. W XIV wieku wokół placu utworzonego przed północną bramą obronną zaczęły powstawać budynki. W 1427 roku po raz pierwszy wzmiankowano nazwę ulicy. W 1603 roku dominikanie zakupili działkę na budowę klasztoru i kościoła św. Jacka, który został wzniesiony w latach 1606−1638.
W ciągu następnych stuleci Freta rozwijała się jako ulica handlowa, z murowanymi kamienicami i różnorodnymi warsztatami. W połowie XVIII wieku była już wybrukowana, a wzdłuż ulicy znajdowało się około 30 kamienic. W XIX wieku Freta stała się miejscem zamieszkania prawników i sędziów, a także miejscem działalności wielu zakładów rzemieślniczych.
Podczas II wojny światowej część budynków ulicy znalazła się w warszawskim getcie, a w trakcie powstania warszawskiego miała miejsce intensywna walka, prowadząca do zniszczenia wielu obiektów. Po wojnie ulica została odbudowana w latach 1950–1955, przywracając jej nieco dawny wygląd, choć z pewnymi kontrowersjami w zakresie stylu architektonicznego.
Ważniejsze zabytki i obiekty
- Kościół św. Ducha
- Kościół św. Jacka
- Klasztor dominikanów (nr 8/10)
- Kamińca Dulfusowska (nr 1)
- Kamińca Pod Samsonem (nr 5)
- Kamińca Łyszkiewicza (nr 16) – obecnie Muzeum Marii Skłodowskiej-Curie
- Kamińca Pod Madonną (nr 14)
- Kamienica Opelewskiego (nr 13)
- Kamienica Pod Opatrznością (nr 29)
- Upamiętnienie granic getta (nr 55)
Podsumowanie
Ulica Freta w Warszawie to ważny element historii Nowego Miasta, z bogatym dziedzictwem architektonicznym i kulturowym. Jej historia od średniowiecza do współczesności odzwierciedla dynamiczny rozwój Warszawy oraz zmiany społeczno-gospodarcze, jakie miały miejsce na przestrzeni wieków.
