UGM-73 Poseidon C-3
UGM-73 Poseidon C-3 to amerykański pocisk balistyczny SLBM o pośrednim zasięgu, zasilany paliwem stałym. Stanowił on następcę pocisków Polaris A-3 i był pierwszym na świecie pociskiem operacyjnym z głowicami MIRV. Jego opracowanie było odpowiedzią na rozwój radzieckiego systemu antybalistycznego.
Program konstrukcyjny
Opracowanie Poseidona zainicjowano w odpowiedzi na sygnały o radzieckim programie obrony antybalistycznej. W marcu 1964 roku rozpoczęto badania w ramach „Great Circle Study”, które analizowały amerykański potencjał ofensywny i obronny. Pierwszy lot testowy pocisku odbył się w sierpniu 1968 roku, a pełny system uzbrojenia został przetestowany w grudniu 1969 roku. Ukończenie testów rozwojowych miało miejsce w czerwcu 1970 roku, a status operacyjny uzyskano w marcu 1971 roku.
Opis
Poseidon C-3 to dwustopniowy pocisk balistyczny o długości 10,36 m i średnicy 1,88 m, ważący 29 480 kg. Jego maksymalny zasięg wynosił 4 640 km, a pocisk mógł przenosić do 14 głowic MIRV. W związku z traktatem START I, przenosił jednak tylko 10 głowic. Posiadał celność CEP wynoszącą 450 metrów, co stanowiło znaczną poprawę w porównaniu do pocisków Polaris A-3.
Status
Poseidon C-3 uzyskał status operacyjny w marcu 1971 roku, a łącznie 496 pocisków rozmieszczono na 31 okrętach podwodnych. W 1984 roku rozpoczęto wprowadzanie pocisków Trident I C-4, co stopniowo prowadziło do wycofania Poseidonów z amerykańskiego systemu odstraszania nuklearnego. Do 1991 roku pozostało 10 jednostek z 160 pociskami C-3, a do połowy 1994 roku wszystkie okręty z tym uzbrojeniem zostały wycofane ze służby.
Podsumowanie
UGM-73 Poseidon C-3 był istotnym elementem amerykańskiego arsenału nuklearnego w czasach zimnej wojny, stanowiąc nowatorskie podejście do balistycznych pocisków morskich z głowicami MIRV, które znacząco zwiększyły zdolności bojowe marynarki wojennej USA.
