Tytus Komarnicki
Tytus Komarnicki (15 stycznia 1896 – 9 września 1967) był polskim prawnikiem, dyplomatą i historykiem. Urodził się w Jordanowicach w rodzinie Tytusa i Josefy Komarnickich. Ukończył gimnazjum w Warszawie, a następnie studiował prawo na uniwersytetach w Dorpacie, Warszawie oraz Sorbonie, gdzie uzyskał doktorat w 1923 roku.
Kariera dyplomatyczna
Komarnicki rozpoczął pracę w administracji rządowej, a od 1918 roku był zatrudniony w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Pełnił szereg ważnych funkcji, w tym:
- sekretarz poselstwa RP w Belgradzie (1924)
- radca ministra w Departamencie Politycznym (1924-1928)
- sekretarz poselstwa w Berlinie (1928)
- radca legacyjny w poselstwie w Watykanie (1929-1930)
- delegat RP przy Lidze Narodów (1934-1938)
- poseł RP w Bernie (1938-1940)
- delegat Rządu RP na uchodźstwie we Francji (1940-1943)
- poseł RP w Londynie (1944-1945)
Działalność akademicka
Po wojnie Komarnicki pracował jako wykładowca w polskich instytucjach naukowych w Londynie i Strasburgu, a w 1955 roku uzyskał habilitację na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie. Był autorem wielu prac naukowych, w tym:
- Diariusz i teki Jana Szembeka, Londyn 1965–1969
- Obrona Chełmszczyzny w Dumie, Warszawa 1918
- Rebirth of the Polish Republic. Study in the Diplomatic History of Europe 1914–1920, Londyn 1957
Odznaczenia
Tytus Komarnicki był odznaczony licznymi medalami i krzyżami, w tym:
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Świętego Sylwestra
- Krzyż Oficerski Orderu Świętego Sawy
Życie prywatne
Tytus Komarnicki był mężem Chiary Evy Marii di San Marzano. Zmarł w 1967 roku w Londynie.
