Tynktura w heraldyce
Tynktura to wzór związany z barwą heraldyczną, używający od XII wieku pięciu kolorów: niebieskiego, czerwonego, zielonego, purpurowego i czarnego, oraz dwóch metali: złota i srebra. W heraldyce wprowadzono również futra, takie jak gronostaje i popielice. Od końca średniowiecza dopuszczono barwy naturalne w herbach, co wynikało z potrzeby lepszej widoczności znaków na polu bitwy.
Dobór barw
Dobór barw w herbach, zarówno szlacheckich, jak i miejskich, często odzwierciedlał barwy dynastii i państwa. Na przykład:
- Polska: czerwień i srebro
- Szwecja: niebieski i złoto
- Niemcy: złoto, czerń, czerwień
Pierwotną zasadą heraldyczną była alternacja, czyli unikanie nakładania barwy na barwę oraz metalu na metal.
Szrafowanie
Szrafowanie to system zastępowania barw heraldycznych znakami graficznymi, co pozwalało na przedstawienie herbów w druku czarno-białym. Stosowanie szrafunków w heraldyce rozpoczęło się w XVI wieku, a w XVII i XVIII wieku wprowadzono różne systemy kodowania kolorów. Ostatecznie przyjęto jednolity system wywodzący się z heraldyki francuskiej i włoskiej.
Symbolika barw
W heraldyce zachodnioeuropejskiej barwy herbów miały przypisane znaczenia symboliczne. W Polsce znaczenie symboliczne barw zostało zauważone głównie w XIX wieku, kiedy to zaczęto zwracać większą uwagę na odpowiednie dobieranie kolorów w herbach.
Okres renesansu
W późnym średniowieczu i renesansie popularne było blazonowanie herbów w oparciu o „planety” oraz kamienie szlachetne. W tym okresie wprowadzono też dodatkowe tynktury, jak cielista czy pomarańczowa.
