Turkopole w Królestwie Jerozolimskim
Turkopole, znane również jako turkopouloi (gr. synowie Turków), to oddziały lekkiej kawalerii, które funkcjonowały w Królestwie Jerozolimskim w XII i XIII wieku. Wzorowane były na jeździe muzułmańskiej i bezpośrednio podlegały mistrzom zakonów rycerskich, tzw. turkopolierom, związanym z templariuszami i joannitami.
Rekrutacja i skład
Turkopole rekrutowali się głównie z chrześcijan osiadłych w Ziemi Świętej oraz z małżeństw mieszanych, a także z różnych grup etnicznych, takich jak Syryjczycy, Ormianie, Turkowie seldżuccy i Arabowie, którzy przeszli na chrześcijaństwo lub walczyli jako najemnicy muzułmańscy.
Rola i wyposażenie
W armii Królestwa Jerozolimskiego turkopole pełnili kluczowe funkcje, takie jak:
- oddziały zwiadowcze i dywersyjne
- przewodnicy i tłumacze
Ich ubiór nawiązywał do mody muzułmańskiej i składał się z skórzanych kaftanów z naszytymi blaszkami oraz kałkanów. Uzbrojenie obejmowało łuki, szable, małe tarcze i lekkie włócznie. Dzięki temu, że mieli podobny sposób walki i język do muzułmanów, turkopole byli skutecznymi wojownikami w starciach z nimi.
Znajomość terenu i klimatu
Turkopole byli szczególnie przydatni w walkach z muzułmanami, ponieważ doskonale znali lokalny teren, zwyczaje oraz metody walki przeciwnika. Dodatkowo, ich przyzwyczajenie do wschodniego klimatu sprzyjało ich skuteczności na polu bitwy.
Postrzeganie przez muzułmanów
Oddziały turkopolów, liczące w różnych okresach nawet do 4000 żołnierzy, były znienawidzone przez muzułmanów, którzy uważali ich za zdrajców. Z tego powodu nigdy nie byli brani do niewoli przez przeciwnika.
Podsumowanie
Turkopole odegrali znaczącą rolę w militarnej historii Królestwa Jerozolimskiego, będąc kluczowymi jednostkami w walkach z muzułmańskimi przeciwnikami, dzięki swojej znajomości terenu i umiejętnościom bojowym.
