Traktat z Dunkierki
Traktat z Dunkierki, podpisany 4 marca 1947 w Dunkierce, był umową między Francją a Wielką Brytanią, mającą na celu wzajemną pomoc w przypadku agresji niemieckiej. Znany jako Traktat o sojuszu i wzajemnej pomocy, stanowił pierwszy po II wojnie światowej pakt dotyczący bezpieczeństwa.
Traktat został zawarty na 50 lat, z możliwością przedłużenia na czas nieokreślony, przy zastrzeżeniu prawa do wypowiedzenia umowy z rocznym wyprzedzeniem. Jego kluczowe postanowienia obejmowały:
- Współdziałanie w celu zminimalizowania zagrożenia ze strony Niemiec (Art. 1).
- Wzajemne udzielanie pomocy wojskowej oraz korzystanie z prawa do samoobrony (Art. 2).
- Współpracę gospodarczą i konsultacje między państwami.
Podpisany przez Duff Coopera i Ernesta Bevina z Wielkiej Brytanii oraz Georges’a Bidaulta i René Massiglego z Francji, traktat wszedł w życie 8 września 1947 roku po wymianie dokumentów ratyfikacyjnych. Zgodnie z art. 102 Karty ONZ, został zarejestrowany przez Sekretariat ONZ 31 października 1947 roku.
W dniu 17 marca 1948 traktat został rozszerzony o kraje Beneluksu, co miało miejsce w ramach tzw. traktatu brukselskiego.
Podsumowanie
Traktat z Dunkierki odgrywał istotną rolę w powojennej architekturze bezpieczeństwa w Europie, będąc krokiem w stronę zacieśnienia współpracy militarnej i politycznej między Francją i Wielką Brytanią.
