Traktat w Fort Laramie (1851)
Traktat w Fort Laramie, podpisany 17 września 1851 roku, był porozumieniem zawartym pomiędzy rządem Stanów Zjednoczonych a przedstawicielami różnych plemion indiańskich, w tym Dakotów, Szejenów, Arapahów oraz innych. Głównym celem traktatu było uregulowanie relacji między osadnikami a rdzennymi mieszkańcami Wielkich Równin.
Postanowienia traktatu
W ramach traktatu rząd USA zobowiązał się do zachowania kontroli Indian nad Wielkimi Równinami, które były częścią Terytorium Indiańskiego. W zamian za to, Indianie zapewnili bezpieczeństwo osadnikom korzystającym z szlaku oregońskiego. Kluczowe postanowienia obejmowały:
- Renta w wysokości 50 tys. dolarów rocznie przez 50 lat dla plemion indiańskich.
- Zgoda na budowę dróg i fortów na terenach indiańskich.
Problemy z realizacją traktatu
Jednakże, w późniejszym czasie, Kongres USA jednostronnie skrócił okres wypłacania renty do 10 lat, co naruszyło warunki traktatu. Niektóre plemiona nigdy nie otrzymały należnych im wypłat, co prowadziło do napięć między rdzennymi mieszkańcami a rządem USA. Mimo to, traktat przyczynił się do względnego pokoju na kilka lat.
Znaczenie historyczne
Traktat w Fort Laramie jest istotnym elementem historii relacji między rządem USA a tubylczymi ludami Ameryki Północnej, pokazującym zarówno intencje, jak i problemy związane z jego realizacją.
Linki zewnętrzne
- Kategoria: 1851 w Stanach Zjednoczonych
- Kategoria: Amerykański Zachód
- Kategoria: Historia prawa amerykańskiego
- Kategoria: Historia stanu Wyoming
- Kategoria: Historia tubylczych ludów Ameryki Północnej
