Tonizm w poezji
Tonizm to system numeryczny wiersza, charakteryzujący się jednorodną liczbą akcentów w każdym wersie. W poezji tonicznej istotnym elementem jest rym w klauzuli oraz możliwość występowania przerzutni. Może być również łączony z sylabizmem, co można zauważyć w twórczości takich poetów jak Władysław Broniewski.
Najczęściej spotykane wiersze tonalne mają sześć lub trzy akcenty. Tonizm zyskał na popularności w polskiej poezji, szczególnie w dziełach Kazimierza Iłłakowiczówny oraz w „Księdze ubogich” Jana Kasprowicza. W literaturze staroangielskiej, typowy dla niej był czteroakcentowy wiersz nierymowany, często z aliteracją. Temat wersyfikacji staroangielskiej był poruszany przez Jerzego Kuryłowicza i Monikę Opalińską.
Przykładem czteroakcentowca w nowoangielskiej metryce jest wiersz Roberta Browninga „Meeting at Night”. Oto fragment:
- The grey sea and the long black land;
- And the yellow half-moon large and low;
- And the startled little waves that leap
- In fiery ringlets from their sleep,
- As I gain the cove with pushing prow,
- And quench its speed i’ the slushy sand.
Tonizm występuje również w wersyfikacji rosyjskiej, gdzie dolnik jest uznawany za wiersz toniczny.
Przypisy
Kategoria: Metryka i wersyfikacja
