Tetrarch Mk VII
Tetrarch Mk VII to brytyjski lekki czołg rozpoznawczy, który został opracowany w 1938 roku przez zakłady Vickers. Pojazd, oznaczony jako A17E1, wszedł do produkcji w zakładach Metropolitan-Cammell, gdzie powstało 177 egzemplarzy do 1940 roku. Jego produkcja została ograniczona z powodu zniszczeń spowodowanych nalotami Luftwaffe.
Specyfikacja techniczna
- Typ pojazdu: Czołg lekki
- Załoga: 3 (dowódca, działonowy, mechanik-kierowca)
- Silnik: 12-cylindrowy gaźnikowy Meadows Flat 12, moc 165 KM
- Pancerz: Grubość od 4 do 14 mm
- Masa: 7600 kg (bojowa)
- Prędkość: 64 km/h (po drodze), 45 km/h (w terenie)
- Zasięg: 225 km (po drodze)
- Uzbrojenie: 1 armata 2 pdr. QFSA kal. 40 mm, 1 karabin maszynowy Besa kal. 7,92 mm
Służba
Początkowo czołgi Tetrarch były wykorzystywane do szkolenia, a nie na froncie. Z powodu problemów z chłodzeniem nie sprawdziły się w Afryce Północnej. Użycie bojowe miało miejsce w 1942 roku, kiedy Armia Czerwona zastosowała je w walkach na Kaukazie i Krymie. W grudniu 1942 roku czołgi uczestniczyły w operacji Ironclad na Madagaskarze.
W 1943 roku Tetrarchy zostały przystosowane do transportu przez szybowce desantowe, a jeden szwadron brał udział w lądowaniu w Normandii. Pojazdy były wciąż używane przez wojska powietrznodesantowe do 1950 roku, kiedy to rozwiązano ostatnie jednostki.
Odmiany
- Tetrarch DD: Czołg przystosowany do pływania, wyposażony w wodoszczelny parawan.
- Tetrarch CS: Uzbrojony w haubicę kal. 76,2 mm.
Tetrarch Mk VII pozostaje ważnym przykładem brytyjskiego czołgu lekkiego z okresu II wojny światowej, znanego ze swojej wszechstronności i zastosowań w różnych konfiguracjach.
