Terytorium Powiernicze ONZ
Terytorium powiernicze ONZ to forma zarządzania terytoriami niesamodzielnymi przez jedno lub kilka państw, zgodnie z systemem powierniczym ONZ, który został ustanowiony na podstawie Karty Narodów Zjednoczonych (artykuł 77) oraz umów powierniczych. Nadzór nad tym systemem sprawowały Zgromadzenie Ogólne ONZ oraz Rada Powiernicza ONZ.
System ten zastąpił wcześniejszy, mandatowy system Ligi Narodów, a jego celem było zarządzanie terytoriami, które nie uzyskały niepodległości. Początkowo pod system powierniczy podlegały następujące terytoria:
- obszary mandatowe, które nie uzyskały niepodległości,
- obszary odłączone od państw nieprzyjacielskich po II wojnie światowej,
- obszary dobrowolnie oddane pod powiernictwo (brak przypadków).
Ostatnim terytorium powierniczym, które uzyskało samodzielność, było Palau w 1994 roku. Po tym wydarzeniu istnienie Rady Powierniczej stało się zbędne, jednak jej zniesienie wymagałoby rewizji Karty Narodów Zjednoczonych, co nie zyskało pełnego poparcia wśród członków ONZ.
Dawne Terytoria Powiernicze
- Nowa Gwinea Australijska (Australia) 1946–1949
- Togo Brytyjskie (Wielka Brytania) 1946–1956
- Togo Francuskie (Francja) 1946–1960
- Kamerun Francuski (Francja) 1946–1960
- Kamerun Brytyjski (Wielka Brytania) 1946–1961
- Tanganika (Wielka Brytania) 1946–1961
- Ruanda-Urundi (Belgia) 1946–1962
- Samoa Zachodnie (Nowa Zelandia) 1947–1962
- Trypolitania (Wielka Brytania) 1947–1951
- Cyrenajka (Wielka Brytania) 1947–1951
- Fazzan (Francja) 1947–1951
- Erytrea (Wielka Brytania) 1947–1952
- Nauru (Australia) 1947–1968
- Powiernicze Terytorium Somalii (Włochy) 1949–1960
- Terytorium Papui i Nowej Gwinei (Australia) 1949–1975
- Powiernicze Wyspy Pacyfiku (Stany Zjednoczone) 1947–1994
