Terytoria mandatowe
Terytoria mandatowe to obszary, które po I wojnie światowej zostały przekazane do administracji państwom zwycięskiej Ententy, takim jak Wielka Brytania, Francja, Belgia, Japonia oraz inne. Zadaniem mandatariuszy było zarządzanie tymi terytoriami w sposób, który zapobiegałby nadużyciom, zapewniał wolność religijną oraz chronił porządek publiczny.
Terytoria te zostały podzielone na trzy kategorie:
- Kategoria A: obszary rozwinięte, mogące szybko się usamodzielnić.
- Kategoria B: obszary słabo rozwinięte, wymagające długotrwałej opieki.
- Kategoria C: obszary kolonialne, bez perspektywy na rychłe usamodzielnienie.
Po II wojnie światowej terytoria mandatowe przekształcono w terytoria powiernicze ONZ, z wyjątkiem Afryki Południowo-Zachodniej, która została zaanektowana przez Związek Południowej Afryki. Pomimo licznych uchwał ONZ, terytorium to nie uzyskało niepodległości aż do 1990 roku, kiedy to ogłosiło suwerenność jako Namibia.
Terytoria w poszczególnych kategoriach
Kategoria A
- Irak (10 sierpnia 1920 – 3 października 1932)
- Palestyna (25 kwietnia 1920 – 14 maja 1948)
- Syria i Liban (29 września 1923 – 1 stycznia 1943)
Kategoria B
- Kamerun Brytyjski (20 lipca 1922 – 13 grudnia 1946)
- Kamerun Francuski (20 lipca 1922 – 13 grudnia 1946)
- Ruanda-Urundi (20 lipca 1922 – 13 grudnia 1946)
- Tanganika (20 lipca 1922 – 11 grudnia 1946)
- Togo Brytyjskie (20 lipca 1922 – 13 grudnia 1946)
- Togo Francuskie (20 lipca 1922 – 13 grudnia 1946)
Kategoria C
- Afryka Południowo-Zachodnia (1920-1966)
- Mandat Południowego Pacyfiku (1920 – 18 lipca 1947)
- Nauru (17 grudnia 1920 – 1 listopada 1947)
- Nowa Gwinea Australijska (17 grudnia 1920 – 8 grudnia 1946)
- Samoa Zachodnie (17 grudnia 1920 – 25 stycznia 1947)
