Teodor Dyniewicz
Teodor Dyniewicz (ur. 9 listopada 1802, zm. 11 czerwca 1858) był polskim duchownym katolickim oraz kanonikiem gnieźnieńskim, znanym również jako autor licznych artykułów historycznych.
Życiorys
Dyniewicz był synem Wojciecha i Katarzyny z Jordanów. Po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu w 1822 roku, studiował teologię na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1829 roku przyjął święcenia kapłańskie.
Początkowo pełnił funkcję kapelana arcybiskupa gnieźnieńskiego Teofila Wolickiego. Następnie pracował jako wikariusz w Wieleniu, gdzie aktywnie wspierał parafian podczas epidemii cholery w 1831 roku. W 1832 roku został proboszczem w Lubaszu, a później dziekanem dekanatu czarnkowskiego. W 1850 roku arcybiskup Leon Przyłuski mianował go kanonikiem kapituły metropolitalnej gnieźnieńskiej.
Twórczość
Teodor Dyniewicz był autorem wielu artykułów publikowanych w piśmie „Przyjaciel Ludu”, gdzie opisywał zabytki Czarnkowa, Lubasza i Wielenia. Artykuły ilustrował własnoręcznymi rysunkami, a także relacjonował prace archeologiczne w tych regionach. Do jego znanych prac należą:
- O urnach wykopanych w Lubaszu
- O zabytkach starożytności słowiańskich znalezionych na Krasnej Górze w Lubaszu
Bibliografia
* Leon Formanowicz, Teodor Dyniewicz, w: Polski Słownik Biograficzny, tom VI, 1948.
Teodor Dyniewicz pozostaje ważną postacią w historii regionu, zarówno jako duchowny, jak i badacz lokalnych zabytków.
