Teodolfo Mertel
Teodolfo Mertel (ur. 6 lub 9 lutego 1806, zm. 11 lipca 1899) był włoskim prawnikiem, wysokim urzędnikiem Państwa Kościelnego oraz kardynałem. Był ostatnim kardynałem, który nie otrzymał święceń kapłańskich.
Życiorys
Mertel studiował u kapucynów w Tolfa oraz w seminarium w Montefiascone, jednak nigdy nie przyjął święceń. Uzyskał doktorat z obojga praw na Uniwersytecie La Sapienza w Rzymie w 1828 roku. Od 1831 roku pracował w Kurii Rzymskiej, gdzie pełnił różne funkcje, w tym sędziego Trybunału Sygnatury Apostolskiej oraz kierownika Kongregacji św. Iwona.
W 1843 roku Mertel został prałatem-referendarzem, a następnie audytorem Roty Rzymskiej. Brał aktywny udział w pracach nad konstytucją Państwa Papieskiego, a w latach 1850-1853 był ministrem bez teki, a później ministrem spraw wewnętrznych i sprawiedliwości. W 1858 roku papież Pius IX mianował go kardynałem diakonem Sant’Eustachio, a 16 maja tego samego roku został wyświęcony na diakona.
W latach 1858-1863 Mertel ponownie pełnił funkcję ministra bez teki oraz prezydenta Najwyższej Rady Spraw Wewnętrznych. Był również prefektem ds. ekonomicznych Kongregacji Rozkrzewiania Wiary między 1860 a 1863 rokiem oraz prezydentem Najwyższej Rady Państwa w latach 1863-1871. Uczestniczył w I soborze watykańskim.
Od czerwca 1877 roku był prefektem Trybunału Sygnatury Sprawiedliwości. Po śmierci Piusa IX w 1878 roku wziął udział w konklawe, a nowy papież Leon XIII powierzył mu funkcje sekretarza Memoriałów oraz Listów Apostolskich. W 1881 roku, po śmierci kardynała Cateriniego, Mertel objął godność kardynała-protodiakona i diakonię Santa Maria in Via Lata. W 1884 roku został wicekanclerzem św. Kościoła Rzymskiego, obejmując diakonię San Lorenzo in Damaso.
Teodolfo Mertel zmarł w wieku 93 lat i został pochowany w świątyni maryjnej w Allumiere.
