Taśma magnetyczna
Taśma magnetyczna to nośnik danych, głównie dźwięku, w formie cienkiego paska taśmy pokrytego materiałem ferromagnetycznym.
Historia
Prekursorem magnetofonów był telegrafon, skonstruowany przez Valdemara Poulsena, który wykorzystywał stalowy drut do rejestracji dźwięku. W latach 20. XX wieku pojawiły się pierwsze taśmy papierowe z warstwą magnetyczną, z patentem przyznanym Fritzowi Pfleumerowi w 1928 roku. 25 grudnia 1932 roku BBC nadało program nagrany na taśmie stalowej. W 1935 roku firma AEG zaprezentowała pierwszy magnetofon wykorzystujący papierową taśmę – Magnetophon K1.
Budowa i zasada działania
Taśma wykonana jest z tworzywa sztucznego, najczęściej nylonu, pokrytego drobno zmielonymi cząstkami materiału ferromagnetycznego. Głowica elektromagnetyczna ustawia domeny magnetyczne na taśmie podczas zapisu, a podczas odczytu wychwytuje zmiany w polu magnetycznym.
Nośniki zapisu
- Type I (Normal position, IEC-I) – Fe2O3
- Type II (High position, IEC-II) – CrO2
- Type III (IEC-III) – mieszana, FeCr
- Type IV (Metal position, IEC-IV) – metalowa
Sposoby zapisu
- Zapis równoległy – ścieżki zapisu nagrywane są równolegle wzdłuż taśmy, co umożliwia odtwarzanie w obie strony bez przewijania.
- Zapis skośny (helikalny) – wykorzystuje nachyloną głowicę, co zwiększa długość ścieżki, ale komplikuje mechanizm.
Popularne rodzaje taśm
Warto wspomnieć o różnych typach taśm, które były używane w przeszłości, jednak szczegóły dotyczące konkretnych modeli zostały pominięte w celu zachowania zwięzłości tekstu.
