Tasiemiec uzbrojony (Taenia solium)
Tasiemiec uzbrojony, znany również jako tasiemiec świński, to gatunek płazińca z rzędu Cyclophyllidea, który jest pasożytem wewnętrznym człowieka. Wywołuje dwie choroby: tasiemczycę (tenioza) oraz wągrzycę (cysticerkoza). Tasiemiec ten jest kosmopolityczny, jednak najczęściej występuje w rejonach o niskim poziomie higieny. Jego zasięg jest szerszy niż u tasiemca nieuzbrojonego (Taenia saginata).
Morfologia
Dorosły tasiemiec uzbrojony osiąga długość 2–4 m, a w wyjątkowych przypadkach nawet 8 m. Składa się z 800–1000 proglotydów. Jego główka (scolex) ma średnicę 1 mm i cztery przyssawki oraz ryjek z 25–30 haczykami. Proglotydy rozrodcze mają ułożone naprzemiennie przedsionki płciowe, a ich struktura różni się od tasiemca nieuzbrojonego, mając mniej jaj w macicy i 5–6 bocznych odgałęzień.
Cykl życiowy
Cykl życiowy tasiemca uzbrojonego jest podobny do cyklu tasiemca nieuzbrojonego. Oprócz człowieka, żywicielami ostatecznymi mogą być również gibbony i pawiany. Inwazyjna forma to pęcherzykowaty wągier (cysticercus cellulosae). Do zakażenia dochodzi drogą pokarmową, najczęściej przez spożycie wieprzowiny z wągrami.
Jaja rozwijają się w onkosfery, które mogą przetrwać w środowisku przez rok. Dorosły tasiemiec wydala dziennie 5–6 proglotydów z kałem. Żywicielem pośrednim jest zwykle świnia, ale mogą to być także inne zwierzęta, a nawet człowiek, poprzez spożycie skażonych pokarmów.
W organizmach żywicieli pośrednich onkosfery przenikają do naczyń krwionośnych, a następnie do mięśni, gdzie przekształcają się w wągry. W przypadku umiejscowienia w mózgu lub gałkach ocznych mogą powodować poważne komplikacje zdrowotne.
Przypisy
Bibliografia
- Uzbrojony
- Kategoria: Gatunki i podgatunki zwierząt nazwane w 1758 roku
- Kategoria: Taksony opisane przez Karola Linneusza
