Tarka (Radula) u Mięczaków
Tarka, znana również jako radula, to chitynowy fałd znajdujący się na dnie gardzieli mięczaków. Jest pokryta poprzecznymi rzędami chitynowych zębów i porusza się za pomocą skomplikowanego układu mięśniowego. Jej główną funkcją jest odrywanie, zeskrobywanie oraz rozdrabnianie pokarmu.
Budowa i funkcjonowanie
Tarka ma chrzęstny szkielet, który jest otoczony błoną. Zęby, które są osadzone na tarki, mają wierzchołki skierowane do tyłu i często zawierają minerały, takie jak magnetyt. Zęby te zużywają się, a ich miejsce zajmują nowe, które systematycznie narastają od tyłu.
Występowanie i zmiany w ewolucji
- Obecność tarki jest cechą synapomorficzną mięczaków.
- U małży i niektórych innych grup mięczaków tarka zanikła lub została znacznie zmodyfikowana.
- Kształt tarki oraz liczba zębów różni się w zależności od preferencji pokarmowych gatunków mięczaków, co stanowi istotną cechę taksonomiczną.
Podsumowanie
Tarka pełni kluczową rolę w procesie odżywiania mięczaków, a jej struktura i funkcje są dostosowane do specyficznych potrzeb pokarmowych różnych gatunków. Jej obecność oraz cechy morfologiczne stanowią ważne elementy w badaniach taksonomicznych w obrębie malakologii.
