Taniec Duchów
Taniec Duchów to termin odnoszący się do synkretycznego ruchu religijnego, który powstał wśród Indian Ameryki Północnej w Kalifornii w latach 80. XIX wieku. Ruch ten został później przyjęty przez plemiona z Wielkiej Kotliny i Wielkich Równin. Elementy tańca rytualnego wywodzą się z wcześniejszych praktyk plemienia Pajutów w Nevadzie, a ruch łączył tradycyjne indiańskie wierzenia z elementami chrześcijańskimi.
Inicjatorem Tańca Duchów był Wovoka (Jack Wilson), Indianin z plemienia Pajutów, który w 1885 roku miał wizję, w której ujrzał Boga oraz zdrowych, szczęśliwych Indian. Wovoka otrzymał polecenie nauczania miłości i pokojowych stosunków z białymi ludźmi, a także zalecenie, by Indianie unikali kradzieży, kłamstw i wojen. Ruch miał na celu połączenie z przodkami oraz obiecywał lepsze życie w odrodzonym świecie.
Elementy Ruchu
- Millenarystyczne proroctwo o końcu świata, który miał nastąpić w wyniku katastrofy kosmicznej.
- Rytualne oczyszczanie przed tańcem.
- Wykonywanie tańca wokół centralnego drzewa lub słupa.
- Specjalne ubrania, często zwane „koszulami Ducha”, które miały chronić tańczących.
Taniec Duchów trwał przez cztery dni i noce, a tańczący doświadczali wizji, które relacjonowali pozostałym uczestnikom. W miarę upływu czasu, niektóre plemiona, takie jak Dakotowie, nadały tańcowi cechy wojownicze, ignorując zalecenia Wovoki dotyczące częstotliwości tańca.
Wydarzeniem, które miało tragiczne konsekwencje, był rytualny taniec Dakotów w Wounded Knee w grudniu 1890 roku. Uznani za wojowników, zostali zaatakowani przez amerykańskie wojsko, co doprowadziło do masakry, w której zginęło ponad 200 osób, w tym kobiety i dzieci.
Choć Taniec Duchów zyskał na popularności, jego schyłek nastąpił po 1891 roku, jednak w tradycji niektórych plemion pozostał trwałym elementem.
