Taijiquan
Taijiquan, znana również jako pięść taiji, to chińska sztuka walki, która należy do systemów wewnętrznych (neijia). Często traktowana jest jako forma medytacji ruchowej, związana z chińską filozofią. Termin „taijiquan” odnosi się do koncepcji yin i yang, gdzie „taiji” oznacza „wielką ostateczność”, a „quan” to „pięść” lub „styl walki”.
Trening Taijiquan
Trening taijiquan obejmuje:
- Ćwiczenia podstawowe (jibengong)
- Formy (taolu) – złożone układy ruchowe, w tym z bronią
- Ćwiczenia z partnerem (tui shou – pchające ręce)
- Naukę walki i samoobrony
- Ćwiczenia medytacyjne i oddechowe
Trening w taijiquan różni się od treningu typowych sztuk walki. Skupia się na koordynacji ciała i umysłu, a także na rozwijaniu energii witalnej (qi) oraz siły wewnętrznej (nei jin). W taijiquan uważa się, że umysł prowadzi energię, a ta z kolei kieruje ciałem.
Style Taijiquan
Istnieje kilka stylów taijiquan, w tym:
- Chen
- Yang
- Wu
- Hao
- Sun
Trening taijiquan kojarzy się z powolnymi, płynnymi ruchami, ale obejmuje także dynamiczne elementy.
Taijiquan w XXI wieku
W ostatnich latach taijiquan rozwinęło się w trzech głównych nurtach:
- Nurt sportowy: taijiquan jako konkurencja sportowego wushu, oceniana według kryteriów technicznych i estetycznych.
- Nurt zdrowotny: skupia się na ćwiczeniach poprawiających zdrowie i samopoczucie.
- Nurt duchowy: popularny na Zachodzie, łączący taijiquan z ideologią New Age, często w sposób powierzchowny.
W odniesieniu do tych zjawisk często używa się terminu „taijigong”, odnoszącego się do praktyk podobnych do taijiquan, ale niezwiązanych z jego tradycyjnymi aspektami.
Filozoficzne Związki Taijiquan
Taijiquan, wbrew powszechnym przekonaniom, nie jest ściśle związane wyłącznie z taoizmem. W sztuce tej widoczne są wpływy różnych chińskich systemów religijno-filozoficznych, w tym buddyzmu i konfucjanizmu. Pojęcie „taiji” pochodzi z Księgi Przemian (Yijing), a liczba ruchów w długiej formie (108) i ich nazwy mają swoje korzenie w buddyzmie.
