Tadeusz Jankowski (1914-1990) był polskim lekarzem, działaczem politycznym i wojskowym. Urodził się w Sokołówce na Podolu, a zmarł w Ostrowie Wielkopolskim.
Życiorys
Tadeusz Jankowski ukończył Gimnazjum im. Władysława IV w Warszawie (matura 1933) oraz Wydział Lekarski Uniwersytetu im. Józefa Piłsudskiego (dyplom w 1939). Został również absolwentem Szkoły Podchorążych Sanitarnych, uzyskując tytuł podporucznika. 28 sierpnia 1939 roku mianowano go dowódcą plutonu w 103 Kompanii Sanitarnej 28 Dywizji Piechoty Armii „Łódź”.
W czasie II wojny światowej Jankowski działał konspiracyjnie, będąc jednym z inicjatorów Plutonu Śmierci, który przekształcił się w pułk AK „Baszta”. Podczas powstania warszawskiego pełnił rolę lekarza i szefa służby zdrowia. W końcowych fazach powstania uczestniczył w negocjacjach dotyczących kapitulacji. Po aresztowaniu przez Gestapo spędził resztę wojny w obozach, w tym Bergen-Belsen, gdzie trafił po interwencji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża.
Po wojnie osiedlił się w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie pracował jako lekarz w Szpitalu Miejskim do 1975 roku, pełniąc ordynaturę Oddziału Wewnętrznego w latach 1951-1963. Był także przewodniczącym ostrowskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Lekarskiego. Angażował się politycznie w podziemną Solidarność, a w 1989 roku w Komitecie Obywatelskim oraz Unii Demokratycznej.
Tadeusz Jankowski został pochowany na cmentarzu na Wenecji w Ostrowie Wielkopolskim, gdzie uhonorowano go ulicą jego imienia oraz tablicą pamiątkową. Otrzymał liczne odznaczenia wojskowe i państwowe, w tym:
- Srebrny Krzyż Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
- Krzyż Armii Krajowej
- Warszawski Krzyż Powstańczy
- Odznaka „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”
Bibliografia
* Juliusz L. Englert, Aleksander Domar Domaradzki, Szkoła Podchorążych Sanitarnych 1922-1939, Polska Fundacja Kulturalna, Londyn 1997.
Tadeusz Jankowski pozostaje ważną postacią w polskiej historii, zarówno jako lekarz, jak i uczestnik walki o wolność kraju.
