Tadeusz Kazimierz Estreicher (1871-1952) – polski chemik, profesor na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Uniwersytecie we Fryburgu w Szwajcarii.
Życiorys
Tadeusz Estreicher urodził się 19 grudnia 1871 roku w Krakowie w znanej rodzinie Estreicherów. Studiował chemię na Uniwersytecie Jagiellońskim pod kierunkiem Karola Olszewskiego i Zygmunta Wróblewskiego. W 1897 roku uzyskał doktorat, a następnie kontynuował naukę w Berlinie, Lipsku i Londynie.
W 1906 roku objął katedrę chemii na Uniwersytecie we Fryburgu, gdzie prowadził badania w dziedzinie niskotemperaturowej kalorymetrii oraz zorganizował laboratorium kriogeniczne. Był również członkiem Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce.
Po powrocie do Krakowa po I wojnie światowej, Estreicher został profesorem chemii na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz wykładał chemię malarską na Akademii Sztuk Pięknych do 1922 roku. W latach 1923-1924 był dziekanem Wydziału Filozoficznego UJ, a w 1926 roku zreorganizował Oddział Farmaceutyczny, którym kierował do 1947 roku, kiedy to stał się on samodzielnym Wydziałem Farmaceutycznym.
W 1939 roku Estreicher został aresztowany podczas Sonderaktion Krakau, jednak przeżył uwięzienie w obozie Sachsenhausen. Po wojnie powrócił na uczelnię, gdzie prowadził wykłady aż do przejścia na emeryturę w 1947 roku. Zmarł 8 kwietnia 1952 roku i został pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim.
Osiągnięcia
- Wyznaczenie temperatury wrzenia i topnienia chlorowodoru.
- Skonstruowanie urządzenia do skraplania wodoru.
- Założenie i przewodzenie Towarzystwu Popierania Nauk Farmaceutycznych.
- Autor wielu prac dotyczących słownictwa chemicznego i farmaceutycznego.
Jego synem był etnomuzykolog Zygmunt Estreicher.
Bibliografia
- K. Grzybowska, Estreicherowie. Kronika rodzinna, Kraków 1999.
- Encyklopedia Krakowa, Warszawa-Kraków 2000, s. 193-194.
