Tachimetria
Tachimetria, znana również jako tachymetria, to metoda pomiarowa, której nazwa pochodzi z greckiego i oznacza „szybki pomiar”. Umożliwia ona określanie odległości oraz kątów poziomych i pionowych za pomocą dalmierzy optycznych, elektrooptycznych lub laserowych, osiągając średnią dokładność.
Metoda ta pojawiła się na początku XIX wieku, kiedy to Georg Friedrich von Reichenbach wprowadził do lunety teodolitu płytkę ogniskową z nitkami dalmierczymi, co umożliwiło optyczne pomiary odległości.
Podstawy pomiarowe
Tachimetria polega na:
- pomiary sytuacyjno-wysokościowe metodą biegunową,
- określaniu położenia punktów szczegółowych,
- niwelacji trygonometrycznej w celu ustalenia wysokości punktów.
Pomiary te są przeprowadzane w oparciu o osnowy geodezyjne, czyli punkty o znanych współrzędnych geodezyjnych, przy użyciu tachimetru lub teodolitu z nasadką dalmierczą.
Zastosowanie w geodezji
Tachimetria jest szeroko stosowana w geodezji, szczególnie do pomiarów geodezyjnych na małych obszarach. Wyniki pomiarów są zazwyczaj prezentowane na mapach zasadniczych lub ewidencyjnych w skali od 1:500 do 1:5000.
Warunki dokładnościowe pomiarów sytuacyjnych i wysokościowych w tachimetrii zostały określone w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 9 listopada 2011 roku.
Przypisy
Kategoria: Metody pomiarów geodezyjnych
