Szymon Szymonowic
Szymon Szymonowic (1558-1629) był polskim humanistą i poetą renesansowym, znanym jako twórca polskiej sielanki. Urodził się 24 października 1558 roku we Lwowie, a zmarł 5 maja 1629 roku w Czernięcinie.
Życiorys
Szymonowic był synem Szymona, krawca i rajcy lwowskiego oraz Katarzyny Gajzlerowej. W latach 1570-1575 uczęszczał do lwowskiej szkoły katedralnej, a następnie studiował na Akademii Krakowskiej, gdzie uzyskał tytuł bakałarza. Po studiach kontynuował naukę we Francji i Belgii, a do Polski wrócił przed rokiem 1583, osiadając we Lwowie.
W 1586 roku związał się z Janem Zamoyskim, współorganizując Akademię Zamojską, gdzie zdobył tytuł szlachecki oraz herb Kościesza. W 1590 roku został poetą Sacrae Maiestatis Regiae, a jego utwór Joel propheta przyniósł mu uznanie wśród elit. W 1599 roku przeniósł się do Zamościa, gdzie zarządzał akademią oraz prowadził działalność literacką.
Po zakończeniu pracy pedagogicznej osiedlił się na stałe w Czernięcinie, gdzie prowadził intensywną działalność literacką oraz korespondencję z wybitnymi filologami. Zmarł w 1629 roku, a jego biblioteka została przekazana Akademii Zamojskiej.
Twórczość
Najważniejszym dziełem Szymonowica są Sielanki, wydane w 1614 roku, które nawiązują do tradycji greckiej i rzymskiej. Poza tym, stworzył także dwa dramaty po łacinie: Castus Joseph (1587) oraz Pentesilea (1618).
Ważniejsze utwory
- Sielanki (1614)
- Castus Joseph (1587)
- Pentesilea (1618)
- Flagellum livoris (1588)
- Joel propheta (1593)
Przekłady i prace edytorskie
Szymonowic tłumaczył dzieła takie jak Przypowieści Salomona oraz pisał komentarze do Metafizyki Arystotelesa. W jego dorobku znajdują się również hymny, epigramaty oraz inne utwory literackie.
Podsumowanie
Szymon Szymonowic to kluczowa postać polskiego renesansu, której twórczość i działalność pedagogiczna miały znaczący wpływ na rozwój literatury i kultury w Polsce. Jego prace pozostają ważnym elementem dziedzictwa literackiego kraju.
