Szuanie – Ruch Antyrevolutionarny w Rewolucji Francuskiej
Szuanie, znane jako les chouans, to zbuntowani chłopi, którzy brali udział w powstaniach szuaneryjnych w Bretanii i departamencie Mayenne w latach 1791-1800. Nazwa „szuanie” wywodzi się od okrzyku naśladującego głos sowy, co jest związane z ich rozpoznawalnym symbolem.
Ruch szuanów powstał w odpowiedzi na politykę władz centralnych, co skłoniło wielu chłopów do sprzeciwu, uchylania się od służby wojskowej i przemycania towarów. Z czasem szuanie przyłączyli się do rojalistów, dążąc do przywrócenia monarchii oraz silnej pozycji Kościoła katolickiego.
Pomimo ich determinacji, szuanie nie stworzyli zorganizowanych oddziałów wojskowych. Wojska republikańskie stosowały taktykę dezinformacyjną, tworząc jednostki fałszywych szuanów, co miało na celu zdyskredytowanie prawdziwych buntowników w oczach społeczeństwa.
Końcówka Konfliktu
Walki szuanów zakończyły się rozejmem w 1795 roku, na mocy którego otrzymali amnestię i możliwość emigracji. W grudniu 1800 roku szuanie podjęli nieudaną próbę zamachu na Napoleona Bonapartego, który wówczas pełnił funkcję Pierwszego Konsula.
W latach 1801-1803 szuanie nadal podejmowali próby wywołania powstania przeciwko Napoleonowi. Jednak 25 marca 1804 roku główny przywódca ruchu, Georges Cadoudal, został aresztowany i po procesie skazany na śmierć. Wyrok wykonano 25 czerwca 1804 roku.
Podsumowanie
- Szuanie – uczestnicy powstań antyrewolucyjnych w Bretanii i Mayenne.
- Ruch zainicjowany w odpowiedzi na centralną władzę i politykę republikańską.
- Nie zorganizowali formalnych oddziałów wojskowych.
- Rozejm w 1795 roku zakończył bezpośrednie walki.
- Nieudany zamach na Napoleona w 1800 roku oraz dalsze próby buntu do 1803 roku.
- Aresztowanie i egzekucja Georges’a Cadoudala w 1804 roku.
Bibliografia
Rewolucja francuska
