Szlak Bozemana
Szlak Bozemana to międzystanowy szlak łączący Szlak Oregoński ze złotonośnymi terenami w Montanie, w dolinie rzeki Yellowstone. Ruch osadników na tym szlaku prowadził do konfliktów z Indianami, co doprowadziło do kilku kampanii militarnych.
Wytyczenie szlaku
W 1863 roku John Bozeman i John Jacobs wytyczyli drogę z Virginia City w Montanie do środkowego Wyomingu. Nowy szlak był szybszy i lepiej zaopatrzony w wodę, ale prowadził przez terytorium Indian. Po schwytaniu przez Dakotów, Bozeman i Jacobs zostali uwolnieni, mimo iż Indianie wątpili w ich przetrwanie w nadchodzącej zimie.
Pierwsze podróże i reakcja Indian
W 1864 roku Bozeman poprowadził pierwszą grupę osadników liczącą około 2000 osób. Podczas podróży znowu napotkali opór Dakotów, ale po ich wycofaniu kontynuowali wędrówkę. W latach 1864–1866 liczba ataków ze strony Indian zmusiła armię amerykańską do zbrojnych działań przeciwko nim, w tym ekspedycji pod dowództwem generała Patricka Edwarda Connora.
Sytuacja po Wojnie Secesyjnej
Po zakończeniu wojny secesyjnej w 1866 roku, na szlaku pojawiło się kolejnych 2000 osadników. Wzniesiono dwa forte: Fort Phil Kearny i Fort C.F. Smith, oraz odbudowano Fort Reno. Armia amerykańska próbowała uzyskać zgodę Indian na korzystanie z szlaku, jednak spotkanie z wodzem Czerwoną Chmurą zakończyło się niepowodzeniem. Konflikt zaognił się po „Masakrze Fettermana”, a Bozeman zginął na szlaku z rąk Indian.
Koniec wypraw
W miarę narastania niebezpieczeństw podróże szlakiem stały się coraz rzadsze, a ostatecznie zaprzestano ich po dotarciu linii kolejowej Union Pacific do Idaho. Po podpisaniu traktatu pokojowego przez Czerwoną Chmurę w 1868 roku, szlak był wykorzystywany głównie przez armię w późniejszych kampaniach militarnych oraz do budowy linii telegraficznej.
