Szkoły psychoanalizy
Szkoły psychoanalizy obejmują różnorodne teorie, które wywodzą się z fundamentalnych założeń psychoanalizy Zygmunta Freuda. Od momentu powstania psychoanalizy, pojawiły się różne nurty, które w różnym stopniu odnoszą się do klasycznych teorii Freuda.
Freudyzm
Klasyczna psychoanaliza, zwana także ortodoksyjną, koncentruje się na psychoseksualnym rozwoju jednostki oraz na zjawisku kompleksu Edypa, który dotyczy emocji związanych z rodzicami. Prawidłowe rozwiązanie tego kompleksu jest kluczowe dla zdrowej seksualności.
Szkoła francuska psychoanalizy
Jacques Lacan wzbogacił psychoanalizę, wprowadzając osiągnięcia lingwistyki i filozofii. Odrzucił koncepcję ego jako odrębnej całości, podkreślając, że jest to złudzenie. Lacan wprowadził także trzy rejestry psychiczne: symboliczne, wyobrażeniowe i realne.
Szkoła angielska psychoanalizy
Teorie Melanie Klein i Anny Freud wprowadziły nowe spojrzenie na relacje interpersonalne oraz ich wpływ na rozwój psychiczny dzieci. Klein skupiła się na relacjach z wyfantazjowanymi obiektami, natomiast Anna Freud uwzględniła aktualne sytuacje dzieci w analizie objawów nerwicowych.
Szkoła amerykańska psychoanalizy
W amerykańskiej psychoanalizie rozwijały się różne podejścia, w tym teorie Margaret Mahler, Otto Kernberga i Heinza Kohuta, które koncentrowały się na różnych aspektach rozwoju psychicznego i relacji interpersonalnych.
Neopsychoanaliza
Neopsychoanaliza odrzuca biologiczne podejście Freuda, postulując, że przyczyny zaburzeń psychicznych leżą w aktualnych wpływach kulturowych i relacjach międzyludzkich. Karen Horney i Erich Fromm rozszerzyli tę perspektywę, analizując wpływ kultury na psychikę.
Psychologia analityczna
Carl Gustav Jung wprowadził podział psychiki na świadomość i nieświadomość, dzieląc tę ostatnią na indywidualną i zbiorową. Jego koncepcja indywiduacji polega na integrowaniu treści nieświadomych z świadomością.
Psychologia indywidualna
Alfred Adler skoncentrował się na dążeniu do mocy jako głównym motywie działania, odrzucając koncepcję libido. Zdefiniował też dwa cele życia: poczucie wspólnoty i prywatną inteligencję, które mają znaczenie w kontekście rozwoju jednostki i jej relacji z otoczeniem.
