Szkoła Marburska
Szkoła marburska to jedna z głównych szkół neokantowskich, której nazwa pochodzi od Marburga, miejsca skupienia jej myśli. W XIX wieku opierała się na trzech kluczowych punktach kantyzmu:
- Poznanie czerpie z doświadczeń zmysłowych oraz myślowych, które się uzupełniają.
- Myśl wprowadza do poznania element subiektywności.
- Poznanie ogranicza się do zjawisk, podczas gdy istnieje byt niepoznawalny.
Filozofia szkoły marburskiej ewoluowała, prowadząc do wniosku, że kantyzm wymaga przekształcenia. Jej przedstawiciele kładli szczególny nacisk na wartości moralne i estetyczne, uznawane za duchowe aspekty ludzkiej egzystencji. Wierzyli, że kultura jest kluczem do poznania samego siebie oraz definiowania ludzkiej natury.
Człowiek żyje w świecie symbolicznym, który obejmuje sztukę, religię i język. Szkoła marburska krytykowała empiryzm, uznając go za zasadniczy błąd w filozofii, co podkreślało ich sceptycyzm wobec faktów.
Przedstawiciele
Założycielem szkoły marburskiej był Hermann Cohen (1842-1918). Wśród jej najwybitniejszych przedstawicieli znajdują się:
- Paul Natorp (1854-1924)
- Ernst Cassirer (1874-1945)
Bibliografia
Brak dostępnych źródeł.
Linki zewnętrzne
- Honorata Jakuszko, [Marburska szkoła], Powszechna Encyklopedia Filozofii, Polskie Towarzystwo Tomasza z Akwinu, ptta.pl [dostęp 2024-05-16].
Kategoria: Neokantyzm
