Szkoła chicagowska
Szkoła chicagowska to nurt w socjologii empirycznej, który rozwinął się na Uniwersytecie w Chicago, założonym w 1892 roku. Jest to pierwszy na świecie wydział socjologii, a jego dynamiczny rozwój miał miejsce od lat 20. XX wieku.
Charakterystyka
Początek niezależności tego nurtu związany jest z publikacją Roberta E. Parka pt. The City z 1915 roku, a także pracą Floriana Znanieckiego i Williama Thomasa Chłop polski w Europie i Ameryce. Badacze szkoły chicagowskiej koncentrowali się na badaniach empirycznych, szczególnie terenowych, rezygnując z budowy systemów teoretycznych.
Tematyka badań obejmowała miasto jako obszar działania społecznego, jego problemy oraz dewiacje społeczne. Chicago zostało uznane za naturalne laboratorium, w którym analizowano miejskie życie społeczne. Duży wpływ na podejście miały teorie ewolucjonizmu oraz metody ekologiczne.
- Robert E. Park – twórca ekologii społecznej
- Ernest Burgess – model koncentrycznego miasta
- Robert McKenzie – opisywał procesy ekologiczne w miastach
Przedstawiciele szkoły nie tylko modelowali miasta, ale także angażowali się w diagnozowanie i rozwiązywanie problemów społecznych. Współpracowali z instytucjami, tworząc mapy przestępczości i mapy problemów społecznych, co miało na celu walkę z patologią społeczną.
Działalność szkoły znacząco wpłynęła na rozwój socjologii empirycznej oraz metod jakościowych. Badacze zajmowali się również socjologią rodziny oraz organizacji. W 1923 roku powstała organizacja The Local Community Research Committee, koncentrująca się na badaniu problemów takich jak przestępczość nieletnich, bezdomność i ubóstwo.
Wiele osób związanych z szkołą chicagowską było praktykami społecznymi. Na przykład, Cliford Shaw i Henry McKay przyczynili się do rozwoju kryminologii, a Jane Addams zdobyła Pokojową Nagrodę Nobla za swoje działania. Socjologia w tej szkole była traktowana jako narzędzie do rozwiązywania problemów społecznych, a nie tylko ich opisu.
Przypisy
Kategoria: Teoria socjologiczna
Kategoria: Uniwersytet Chicagowski
