„`html
Szarża pod Wólką Węglową
Szarża pod Wólką Węglową to jedno z ostatnich wydarzeń polskich szarż kawaleryjskich podczas kampanii wrześniowej 1939 roku. Była to ostatnia szarża wykonana z udziałem całego pułku kawalerii, stanowiąca epizod bitwy nad Bzurą.
Geneza
W dniach 9-20 września 1939 roku miała miejsce największa bitwa kampanii wrześniowej nad rzeką Bzurą, w której polskie wojska Armii „Poznań” i Armii „Pomorze” starły się z oddziałami niemieckimi. Po początkowych sukcesach Polaków, Niemcy przeszli do kontrnatarcia, co doprowadziło do okrążenia i rozbicia większości sił polskich. Część oddziałów, w tym Podolska Brygada Kawalerii, zdołała się jednak wydostać z okrążenia i 14 września przekroczyła Bzurę w Brochowie, dążąc do Warszawy. Droga przez Puszczę Kampinoską była trudna, a polskie wojska napotykały liczne pozycje wroga.
Przebieg szarży
Dowódca 14. pułku Ułanów Jazłowieckich, płk Edward Godlewski, postanowił skrócić trasę do Warszawy, skręcając na południe do Mościsk. W Dąbrowie Leśnej natknęli się na niemieckie pozycje, jednak płk Godlewski zdecydował się na atak. Ułanów do szarży poprowadził por. Marian Walicki. Dzięki zaskoczeniu, pozycje wroga zostały przełamane, ale nie zidentyfikowano gniazda niemieckich karabinów maszynowych i czołgów w Mościskach, co doprowadziło do ciężkich strat. Mimo to, natarcie zakończyło się sukcesem, a oba pułki dotarły do Warszawy.
Po bitwie
Po bitwie, kpr. Bronisław Czech został odznaczony Orderem Virtuti Militari przez gen. Juliusza Rómmla za uratowanie sztandaru 14. pułku podczas szarży.
„`
