Szabat w judaizmie
Szabat, znany również jako „dzień odpoczynku”, jest siódmym dniem tygodnia w judaizmie, obchodzonym od zachodu słońca w piątek do zachodu słońca w sobotę. Jest dniem świątecznym, upamiętniającym cykl stworzenia świata i wyjście Izraelitów z Egiptu.
Przygotowania do szabatu
Przygotowania do szabatu zaczynają się w czwartek wieczorem, kiedy dorośli Żydzi biorą kąpiel w domu, a w piątek rano w mykwie. W piątek wierni gromadzą się na nabożeństwie w synagodze, a po jego zakończeniu wracają do domu, aby zapalić świece szabatowe i odmówić kidusz, po czym spożywają wieczerzę szabatową.
Obchody szabatu
W sobotę rano odbywają się modlitwy w synagodze, a następnie spożywany jest poranny posiłek szabatowy. Szabat kończy się ceremonią Hawdala, która oddziela czas święty od świeckiego.
Szczegółowe zasady szabatu
W judaizmie istnieją 39 kategorii czynności, których wykonywanie jest zabronione w szabat, co jest szczegółowo opisane w traktacie Miszna „Szabat”. Wyróżnia się również pojęcia takie jak Oneg Szabat, co oznacza radość szabatu, oraz chilul szabat, które odnosi się do łamania zasad szabatu.
Etymologia i tło biblijne
Nazwa „szabat” pochodzi od hebrajskiego rdzenia szbt, co oznacza „odpoczywać”. Szabat jest związany z odpoczynkiem Boga po stworzeniu świata (Rdz 2,2–3). W Księdze Wyjścia i Księdze Powtórzonego Prawa szabat jest przedstawiony jako dzień odpoczynku dla Izraelitów.
Znaczenie szabatu
Szabat jest najważniejszym świętem w judaizmie, mającym na celu umocnienie więzi rodzinnych i tożsamości społeczności żydowskiej. W tradycji żydowskiej dzień szabatu traktowany jest jako czas uświęcenia, odpoczynku oraz refleksji.
Szabat w Nowym Testamencie
W Nowym Testamencie szabat jest często wspominany w kontekście zakazów dotyczących pracy. Jezus nauczał, że szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu (Mk 2,27).
Podsumowanie
Szabat jest kluczowym elementem judaizmu, łączącym tradycję, religię i społeczność. Jego obchody, zasady oraz znaczenie różnią się w zależności od odłamów judaizmu, jednak pozostaje on centralnym punktem żydowskiej tożsamości.
