System parlamentarno-komitetowy

System parlamentarno-komitetowy

System parlamentarno-komitetowy to forma rządów, która została wprowadzona w konstytucji jakobińskiej z 1793 roku oraz miała zastosowanie w Komunie Paryskiej. Obecnie system ten występuje w niektórych krajach Bloku Wschodniego, a także w Szwajcarii i San Marino.

Podstawowe zasady

Najważniejszą zasadą tego systemu jest jedność władzy, co oznacza brak trójpodziału władz. Cała władza spoczywa w rękach parlamentu, który:

• powołuje inne organy władzy;
• określa ich zadania;
• kontroluje ich działalność.

Rząd, będący komitetem wykonawczym parlamentu, jest wybierany bezpośrednio przez niego i ponosi przed nim odpowiedzialność. Głowa państwa nie ma możliwości rozwiązania parlamentu przed zakończeniem jego kadencji.

Charakterystyka systemu

• Jednolitość władzy państwowej;
• Parlament jako organ władzy najwyższej, posiadający zarówno władzę ustawodawczą, jak i wykonawczą;
• Rząd powoływany przez parlament, a nie przez głowę państwa;
• Polityczna odpowiedzialność rządu przed parlamentem;
• Konflikty między rządem a parlamentem rozstrzyga się na korzyść parlamentu;
• Ministrowie nie mogą być odwoływani przez parlament, ustępują jedynie z własnej woli lub w wyniku nieuzyskania mandatu w kolejnych wyborach;
• Głową państwa zostaje członek rządu z najdłuższym stażem;
• Głowa państwa ponosi odpowiedzialność polityczną oraz karną przed parlamentem;
• Brak prawa głowy państwa do rozwiązania parlamentu przed końcem kadencji.