System Lorenza
System Lorenza to najstarszy system lądowania samolotów wykorzystujący fale radiowe, opracowany w Niemczech na początku lat trzydziestych XX wieku. Jego głównym celem jest umożliwienie lądowania w warunkach złej widoczności.
Opis systemu
System składa się z dwóch anten kierunkowych, które emitują dwie szerokie wiązki fal radiowych. Te wiązki nakładają się na siebie wzdłuż środka pasa lądowania, a anteny są podłączane do nadajnika, który przesyła sygnały w alfabecie Morse’a. W efekcie jedna antena nadaje kreski, a druga kropki. W miejscu, gdzie sygnały się krzyżują, powstaje wąski obszar sygnału ciągłego, który jest odbierany przez pilotów podczas lądowania. System operuje na częstotliwościach od 28 do 35 MHz.
Stosowanie systemu
Procedura lądowania zaczyna się od nastawienia odbiornika w samolocie na odpowiednią częstotliwość, co odbywa się zazwyczaj 26-32 km od docelowego lotniska. W zasięgu nadajnika pilot może usłyszeć trzy rodzaje sygnałów: kreski, kropki lub sygnał ciągły. Oto jak interpretować sygnały:
- Kropki: Pilot znajduje się na lewo od pasa lądowania i powinien skręcić w prawo.
- Kreski: Pilot jest na prawo od pasa i powinien skręcić w lewo.
- Sygnał ciągły: Oznacza, że pilot jest na właściwej ścieżce do lądowania.
W miarę zbliżania się do pasa lądowania, obszar sygnału ciągłego staje się coraz węższy, co ułatwia precyzyjne lądowanie.
Bibliografia
Brian Johnson, Sekrety II wojny światowej. Wojna mózgów. Tajne badania naukowe i ich zastosowanie w czasie II wojny światowej.
