Święta Tekla
Święta Tekla, znana chrześcijanka i męczennica, urodziła się w I wieku w Ikonium w Azji Mniejszej. Jest uznawana za pierwszą męczennicę, równą apostołom, i czczona zarówno w Kościele katolickim, jak i prawosławnym.
Życiorys
Tekla nie występuje w Nowym Testamencie. Najstarsze wzmianki o niej pochodzą z apokryfu „Dzieje Pawła i Tekli” z końca II wieku, gdzie opisano jej nawrócenie i związki z apostołem Pawłem. Po zerwaniu zaręczyn z poganinem, Tekla była skazywana na różne kary, w tym na pożarcie przez dzikie bestie, ale zawsze cudem unikała śmierci. Ostatecznie osiedliła się jako pustelnica w Seleucji, gdzie zmarła w sędziwym wieku około 80 lat.
Legenda
Legendy głoszą, że Tekla była prześladowana przez rodziców i rzymskie wojsko. Uciekając, dotarła do Maluli, gdzie modlitwy spowodowały roztopienie skał, umożliwiając jej dalszą ucieczkę. W tym miejscu powstał wąwóz, który stał się popularnym miejscem pielgrzymek.
Kult
Kult św. Tekli zaczął się rozwijać od IV wieku w Europie. W Kościele katolickim jej wspomnienie obchodzone jest 23 września, a w cerkwi prawosławnej 7 października. Grota w Maaluli jest codziennie odwiedzana przez pielgrzymów, a 23 września odbywa się coroczny Dzień św. Tekli.
Patronat
- Patronka Tarragony w Hiszpanii i Santa Tecla w Salvadorze.
- Chroni umierających, osoby cierpiące na choroby oczu oraz bractwa św. Tekli.
Ikonografia
W ikonografii Tekla ukazywana jest jako kobieta z długimi włosami, często z chustą, w jasnoczerwonych szatach. Często trzyma krzyż lub księgę.
Sanktuaria i relikwie
Relikwie św. Tekli znajdują się w różnych miejscach, w tym w Seleucji, Antiochii i Maaluli, gdzie w małej kaplicy opiekują się nimi siostry prawosławne.
Kult w Polsce
Kult św. Tekli w Polsce nasilił się w XVIII wieku, zwłaszcza w diecezjach warmińskiej, chełmińskiej i łomżyńskiej. W Polsce znajduje się 16 kościołów pod jej wezwaniem, a jej relikwie są przechowywane w kilku miejscach, w tym w Kole.
