Su-15

Su-15 (NATO: Flagon)

Su-15 to radziecki myśliwiec przechwytujący, zaprojektowany przez biuro konstrukcyjne Suchoja. Jego produkcja trwała od 1966 do 1980 roku, a samolot wycofano z użycia w Rosji w 1993 roku i na Ukrainie w 1996 roku. Zbudowano około 1300 egzemplarzy.

Specyfikacja techniczna

• Typ: myśliwiec przechwytujący
• Konstrukcja: duralowa, półskorupowa, płat delta
• Załoga: 1 pilot
• Wymiary:
  • Rozpiętość: 9,43 m
  • Długość: 22,07 m
  • Wysokość: 4,84 m
  • Powierzchnia nośna: 36,6 m²
• Masa:
  • Masa własna: 10 760 kg
  • Masa startowa: 17 900 kg
  • Masa paliwa: 5550 kg
• Napęd: 2 silniki turboodrzutowe Tumański R-13F2-300
• Prędkość maksymalna: 2230 km/h (>1,82 Ma)
• Pułap: 18 100 m
• Zasięg: 1380 km
• Uzbrojenie: 2 pociski R-98 oraz opcjonalnie działka 23 mm lub bomby

Historia rozwoju

Konstrukcja Su-15 rozpoczęła się jako rozwinięcie myśliwca T-47 (Su-11). W 1961 i 1962 roku ujawniono problemy z eksploatacją nowych myśliwców, co skłoniło do przeprojektowania T-58 na samolot dwusilnikowy. Ostatecznie, w 1965 roku samolot przyjęto na uzbrojenie jako Su-15.

Wersje Su-15

• Su-15: podstawowa wersja bojowa
• Su-15T: wersja z nowym radarem i silnikami R-13-300
• Su-15TM: ulepszona wersja, przyjęta do uzbrojenia w 1975 roku
• Su-15UT: wersja treningowa z dodatkową kabiną dla instruktora
• Su-15UM: szkolna wersja Su-15TM

Użycie

Su-15 był używany przez radzieckie siły powietrzne do 1993 roku. Samolot przechwytywał wiele naruszających przestrzeń powietrzną ZSRR, w tym incydent z 1983 roku, gdzie zestrzelono koreański samolot pasażerski KAL007. Dzięki dobrej charakterystyce lotnej Su-15 stał się kluczowym elementem radzieckiej obrony powietrznej.

Podsumowanie

Su-15, jako nowoczesny myśliwiec przechwytujący, wprowadził innowacyjne rozwiązania technologiczne i był istotnym elementem radzieckiego lotnictwa w drugiej połowie XX wieku. Jego rozwój oraz różne wersje przyczyniły się do wzrostu efektywności obrony powietrznej ZSRR.