Styl czerwonofigurowy
Styl czerwonofigurowy, rozwijający się od około 530 roku p.n.e., to technika malowania naczyń w starożytnej Grecji. Polega na wyskrobywaniu postaci na czarnym tle, co pozwala na szczegółowe oddanie detali. Umożliwił to malarz Andokides, który wprowadził nową jakość do malarstwa wazowego, tworząc artystycznie bardziej złożone kompozycje niż w stylu czarnofigurowym.
Styl surowy (530–480 r. p.n.e.)
Nowy styl, rozpoczęty w pracowni Andokidesa, charakteryzował się prostotą rysunku i brakiem perspektywy. Artyści, tacy jak Eutymides i Eufronios, wprowadzili większą swobodę w przedstawianiu postaci. Dzieła tych twórców, takie jak amfora Eutymidesa z tańczącymi mężczyznami, ukazywały dynamikę i emocje.
Styl klasyczny (450–420 r. p.n.e.)
W okresie klasycznym artyści, tacy jak Onesimos i Kleofrades, dążyli do ukazywania postaci w bardziej realistyczny sposób, z zastosowaniem perspektywicznych skrótów. Sceny przedstawiały zarówno mitologiczne, jak i sportowe tematy, z dynamicznymi kompozycjami, co odzwierciedlało ówczesne zmiany w społeczeństwie greckim.
Białe Lekyty
Białe Lekyty, powstałe około 520 r. p.n.e., łączyły cechy malarstwa czerwonofigurowego i technikę malarstwa ściennego. Charakteryzowały się białym tłem i wielobarwnością. Naczynia te, często używane w ceremoniach pogrzebowych, przedstawiały sceny z życia codziennego zmarłych oraz mitologiczne motywy związane ze śmiercią.
Styl bogaty (420–390 r. p.n.e.)
Styl bogaty cechował się nadmiarem detali oraz tematyką skoncentrowaną na życiu kobiet, miłości i mitologii. Malarze tacy jak Majdias i Kleofon dążyli do ukazywania przestrzeni i złożonych kompozycji, co nadawało ich dziełom lekkości i wdzięku.
